Styl narodowy, obecny w architekturze II Rzeczypospolitej, to nurt próbujący połączyć nowoczesność z tradycją i tożsamością kulturową. Jego założeniem było stworzenie „polskiej architektury” – osadzonej w rodzimych motywach historycznych, lecz dostosowanej do ówczesnych potrzeb społecznych.

Charakterystyczne cechy stylu to inspirowanie się dworkiem polskim, architekturą drewnianą, gotykiem i barokiem. Spotykamy tu wysokie dachy, arkadowe podcienia, prostotę formy i dekoracyjne detale. Styl narodowy był szczególnie popularny w budownictwie publicznym: szkołach, dworcach, urzędach.

Dziś widać jego powrót – nie jako bezpośrednie naśladownictwo, ale reinterpretację. Niektóre nowe inwestycje, szczególnie w mniejszych miastach, nawiązują do tradycyjnych form i lokalnych materiałów. Powrót do architektonicznego dziedzictwa II RP to także odpowiedź na potrzebę budowania tożsamości w przestrzeni publicznej – z szacunkiem do miejsca i historii.